<img src="https://images.aposto.com/2022/11/4/1672347950817.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.65" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Uh. Favori yaratıcı ikililerimden&nbsp;Jeff Lemire ve Andrea Sorrentino, Bone Orchard Mythos serisinin ikinci güzelliğiyle karşımızda.”Lovecraft meets Lynch” şeklinde açıklayabileceğim bu seri, ikilinin benim gözümde en özel işi olma konusunda emin adımlarla ilerliyor. İkili de böyle söylüyor zaten. Farklı farklı formatlarda işlerden oluşacak bu seri beni çok heyecanlandırıyor. Yeterince BOM’dan bahsettik biraz da Ten Thousand Black Feathers diyelim. Lemire ve Sorrentino şahaneler. Sanki birbiri için yaratılmış bu ikili, korku türünde harikalar yaratıyor. Sorrentino’nun kendine has stili, Lemire’in ilk işi Lost Dogs’da hissettiğimiz karanlık bu işte iyice ön plana çıkıyor. Bu ikili gerçekten hem ayrı ayrı hem de birlikte işleriyle en sevdiğim sanatçılardan. Heyecanlıyım ve heyecanımı siz de paylaşın istiyorum. Kitap iki çocukluk arkadaşını anlatacak belli ki. Biri artık ölü diğeri de bu ölümle başa çıkamıyor anladığım kadarıyla. İkiliden yaşayacak kadar şansız olanı çocukluk hayalleri olan kitap yazma konusunda başarılı olmuş gibi duruyor. Ama ilerleyen sayılarda neler olacak bilemiyorum. Lemire bizi şaşırtacak belli ki.Kitap ikilinin gençliğiyle açılıyor. Sorrentino bol renkli tatlı çizgilerle geçmişi resmediyor. Sayfa ilerledikçe düşen kara tüyler sayfayı kaplamaya başlıyor. Ve ikinci sayfada yaratıcı ikiliyi tüm karanlığıyla görüyoruz. Sorrentino alışık olduğumuz tarzında çizgileriyle, Lemire ise Habil ve Kabilvari bir hikâyeyle karşımızda. İlk iki sayfa o kadar güzel ki adeta “bir ilk sayı nasıl olmalı?” dersi veriyor. Trish’in Jackie’yi öldürdüğünü görüyoruz ve yavaş yavaş ikilinin tanışmasını izliyoruz. Hayatına musallat olan geçmişinden kaçmaya çalışan Trish, tam da geçmişinin tam ortasına, Jackie’nin çocukluk evine gidiyor. Bol bol favori fantastik edebiyatçılarımızdan bahseden bu kitap, ikilinin kitap yazma tutkusuyla da tanıştırıyor. Size kitabı daha fazla anlatmak istemiyorum çünkü görmeniz lazım. Şahane bir iş, daha ilk sayıdan belli. Kitap çok fazla soruya cevap vermeden bitiyor ama iyi de yapıyor. Çünkü ben şu an ikinci kitap çıkana kadar nasıl bekleyeceğim bilmiyorum.Mmmh, bu güzelliği size daha ne kadar övebilirim ki? Gerçekten çok güzel. Jeff Lemire ve Andrea Sorrentino adeta çizgi roman nasıl yapılır masterclass’ı veriyor. İkisini de çok çok seviyorum ve yaptıkları işlere bayılıyorum. Çok fazla bir şey demek istemiyorum. Lovecraftian korkuya biraz ilginiz varsa, iyi çizgi roman nasıl olur merak ediyorsanız ya da genel olarak fantastik dünyalar hoşunuza gidiyorsa bu kitabı okuyun. Bunların hiçbiri ilginizi çekmiyorsa da okuyun. O kadar iyi çünkü.Kapak: Andrea Sorrentino

Jeff Lemire & Andrea Sorrentino

The Bone Orchard Mythos: Ten Thousand Black Feathers #1

<img src="https://images.aposto.com/2022/8/3/1664383166313.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.65" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Uh. Favori yaratıcı ikililerimden Jeff Lemire ve Andrea Sorrentino, Bone Orchard Mythos serisinin ikinci güzelliğiyle karşımızda.”Lovecraft meets Lynch” şeklinde açıklayabileceğim bu seri, ikilinin benim gözümde en özel işi olma konusunda emin adımlarla ilerliyor. İkili de böyle söylüyor zaten. Farklı farklı formatlarda işlerden oluşacak bu seri beni çok heyecanlandırıyor. Yeterince BOM’dan bahsettik biraz da Ten Thousand Black Feathers diyelim. Lemire ve Sorrentino şahaneler. Sanki birbiri için yaratılmış bu ikili, korku türünde harikalar yaratıyor. Sorrentino’nun kendine has stili, Lemire’in ilk işi Lost Dogs’da hissettiğimiz karanlık bu işte iyice ön plana çıkıyor. Bu ikili gerçekten hem ayrı ayrı hem de birlikte işleriyle en sevdiğim sanatçılardan. Heyecanlıyım ve heyecanımı siz de paylaşın istiyorum. Kitap iki çocukluk arkadaşını anlatacak belli ki. Biri artık ölü diğeri de bu ölümle başa çıkamıyor anladığım kadarıyla. İkiliden yaşayacak kadar şansız olanı çocukluk hayalleri olan kitap yazma konusunda başarılı olmuş gibi duruyor. Ama ilerleyen sayılarda neler olacak bilemiyorum. Lemire bizi şaşırtacak belli ki.Kitap ikilinin gençliğiyle açılıyor. Sorrentino bol renkli tatlı çizgilerle geçmişi resmediyor. Sayfa ilerledikçe düşen kara tüyler sayfayı kaplamaya başlıyor. Ve ikinci sayfada yaratıcı ikiliyi tüm karanlığıyla görüyoruz. Sorrentino alışık olduğumuz tarzında çizgileriyle, Lemire ise Habil ve Kabilvari bir hikâyeyle karşımızda. İlk iki sayfa o kadar güzel ki adeta “bir ilk sayı nasıl olmalı?” dersi veriyor. Trish’in Jackie’yi öldürdüğünü görüyoruz ve yavaş yavaş ikilinin tanışmasını izliyoruz. Hayatına musallat olan geçmişinden kaçmaya çalışan Trish, tam da geçmişinin tam ortasına, Jackie’nin çocukluk evine gidiyor. Bol bol favori fantastik edebiyatçılarımızdan bahseden bu kitap, ikilinin kitap yazma tutkusuyla da tanıştırıyor. Size kitabı daha fazla anlatmak istemiyorum çünkü görmeniz lazım. Şahane bir iş, daha ilk sayıdan belli. Kitap çok fazla soruya cevap vermeden bitiyor ama iyi de yapıyor. Çünkü ben şu an ikinci kitap çıkana kadar nasıl bekleyeceğim bilmiyorum.Mmmh, bu güzelliği size daha ne kadar övebilirim ki? Gerçekten çok güzel. Jeff Lemire ve Andrea Sorrentino adeta çizgi roman nasıl yapılır masterclass’ı veriyor. İkisini de çok çok seviyorum ve yaptıkları işlere bayılıyorum. Çok fazla bir şey demek istemiyorum. Lovecraftian korkuya biraz ilginiz varsa, iyi çizgi roman nasıl olur merak ediyorsanız ya da genel olarak fantastik dünyalar hoşunuza gidiyorsa bu kitabı okuyun. Bunların hiçbiri ilginizi çekmiyorsa da okuyun. O kadar iyi çünkü.Kapak: Andrea Sorrentino

<img src="https://images.aposto.com/2021/6/0/1625382785834.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.65" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Annenizin favori okçusu 80. doğum gününü kutluyor. DC de bize bu kutlamaya katılmamız için 100 sayfalık bir özel sayı hazırladı. Yıldızlarla bezeli yaratıcı kadrosuyla bir sürü kısa hikayeyi birleştiren bu özel sayı geçmişten günümüze Oliver Queen ve arkadaşlarının yaşadıklarına bir saygı duruşu niteliğinde. Daha önce bu karaktere emek vermiş yaratıcılardan ve ilk Green Arrow hikayelerini anlatan yaratıcılardan oluşan bu toplama, bir süredir kendi serisi olmayan Ollie’nin ve bizim yüreğimize su serpiyor. 1941’den günümüze DC evreninin en önemli karakterlerinden biri olan Green Arrow, bu özel kitapla hem yıllar içerisindeki imaj değişikliklerini gözler önüne sürüyor hem de Denny O'Neil, Neal Adams, Andy Diggle, Jeff Lemire gibi karakterin gelişimine katkıda bulunmuş yazar ve çizerlere de şapka çıkarıyor.&nbsp;Birbirinden güzel hikayelerin ilkini Mariko Tamaki ve Javier Rodriguez üstleniyor. Golden age dönemine bir gönderme yaparak tatlı mı tatlı bir Green Arrow ve Speedy hikayesi anlatıyor. İkinci hikayeyle Tom Taylor ve Nicola Scott bizi Ted Grant’in boks okuluna götürüyor. Ardından Stephanie Philips ve Chris Mooneyham 80’lerin JLA’inden bir parçayla nostalji rüzgarları estiriyor. Mike Grell Ollie ve Emiko ile modern bir Green Arrow hikayesi anlattıktan sonra Ram V ve Christopher Mitten Green Arrow ve Black Canary’nin aşkından bir parça gösteriyor. Brandon Thomas ve Jorge Corona Connor Hawke ile sağa sola zıpladıktan sonra Devin Grayson ve Max Fiumara Roy Harper’ın hikayesini anlatırken gözlerimizden birer damla yaş süzülüyor. Phil Hester ve Ande Parks ikilisi düşen bizlere bir tekme daha vuruyor ve Oliver Queen’in travmalar dolu geçmişine selam çakarak ışıkları iyice karartıyor. Vita Ayala ve Laura Braga ikilisi ise Ollie ve Diana ikilisine hoş bir yıldönümü hediyesi vererek suratımıza gülücük konduruyor. Benjamin Percy ve Otto Schmidt ormanlar üzerinden sosyalizm övdükten sonra son zamanlardaki bence en iyi Green Arrow serisinin yaratıcıları Jeff Lemire ve Andrea Sorrentino muhtemelen hem kendileri hem de Ollie içi son bir Green Arrow hikayesi anlatıyor. Oliver Queen’in dünyaca ünlü Chili tarifiyle hikayelere ara verdikten sonra Denny O'Neil’ın oğlu Larry hem yakın zamanda hayatını kaybeden babasını anıyor hem de yıllar boyunca dokunduğu karakterlere bir saygı duruşunda bulunuyor.&nbsp;Kitabı gözyaşları eşliğinde kapadıktan sonra Green Arrow’un acı dolu geçmişini düşünüp boş duvarlara bakıyoruz. DC’nin bu özel sayılarını çok seviyorum. Bu tarz kitapların çıkmasını da iple çekiyorum. Harika hikayelerle dolu bu kitap artık bir pop kültür ikonu olmuş Zümrüt Okçu’nun hayatının bir kutlaması olurken bize de bu hazırcevap zengin züppesini niye bu kadar çok sevdiğimizi hatırlatıyor. Siz de bu kitabı okursanız hızlandırılmış Green Arrow kursu almış kadar olursunuz.Kapak: Dan Mora

Andrea Sorrentino ile ilgili hikayeler